6533b829fe1ef96bd128a665
RESEARCH PRODUCT
Dwa poselstwa oboźnego litewskiego Ignacego Ogińskiego na dwór petersburski. Rola Litwinów w kontaktach dyplomatycznych z Rosją w latach 1711-1763
subject
spory pograniczneskutki wojny rosyjsko-osmańskiej 1736-1739Cerkiew prawosławnaImperium RosyjskieWielkie Księstwo LitewskieKościół katolickiIgnacy OgińskiDyplomacja Rzeczypospolitej Obojga NarodówKsięstwo Kurlandii i Semigaliidescription
W artykule przedstawiona została problematyka funkcjonowania dyplomacji Rzeczypospolitej w stosunkach z Rosją w latach 1711-1763. Za dolną cezurę przyjęto poselstwo Marcjana Dominika Wołłowicza do cara Piotra I, które jednoznacznie zakończyło okres separatystycznych litewskich działań dyplomatycznych z pierwszej dekady XVIII wieku. Przywrócona została zasada prowadzenia wspólnej polityki zagranicznej Korony i Wielkiego Księstwa z uwzględnieniem większego zainteresowania Litwinów stosunkami z Rosją. Znajdowało to swój wyraz w przygotowywaniu instrukcji i innych dokumentów poselskich przez kancelarie litewskie, jak też w zwyczajowym udziale w każdej misji Litwina jako eksponowanego członka poselstwa. Od 1711 do 1763 roku starano się przestrzegać tej zasady, choć zdarzały się odstępstwa, jak w przypadku misji Jakuba Dunina, którą należałoby określić jako wyłącznie królewską i koronną. Potwierdzeniem natomiast zasady wspólnej polityki zagranicznej są obszernie omówione w artykule poselstwa Ignacego Ogińskiego z lat 1740 i 1743-1744. Choć przeprowadzone zostały przez Litwina, któremu nie towarzyszył Koroniarz, to dotyczyły wspólnych spraw Rzeczypospolitej. Cezurę końcową stanowi misja podkomorzego inflanckiego Jana Jędrzeja Borcha, który był ostatnim posłem do Rosji, związanym przynajmniej nominalnie z Wielkim Księstwem, jak też śmierć Augusta III w 1763 roku.
| year | journal | country | edition | language |
|---|---|---|---|---|
| 2020-01-01 |