6533b838fe1ef96bd12a3f64

RESEARCH PRODUCT

Krytyka „kultury wykluczenia” w nauczaniu papieża Franciszka

subject

description

Na przestrzeni wieków rozumienie problemu wykluczenia było niestateczne. Zawsze jednak pozostawało w silnym związku z epoką, kulturą, standardem życia ludzi. Przeobrażały się także poglądy dotyczące oceny moralnej działań powodujących wykluczenie społeczne. Dosyć często wykluczonych postrzegano jako „pasożytów porządnych społeczeństw”. W wielu przypadkach ekskluzję interpretowano jako wybraną drogę życia wielu mędrców. Niejednokrotnie w odniesieniu do tego samego typu społeczeństwa stosowane są odmienne, konkurujące ze sobą, modele wyjaśniania przyczyn wykluczenia i sposoby konceptualizacji tak zwanej kultury wykluczenia. Jeśli ograniczyć się tylko do społeczeństwa funkcjonującego w ramach określonej grupy religijnej, w tym wypadku Kościoła rzymskokatolickiego, warto przyglądnąć się jego reakcji na obserwowane, negatywne zjawisko „kultury wykluczenia”. Miernikiem tejże postawy może być treść nauczania aktualnego, duchowego i jurydycznego przywódcy tego Kościoła, czyli papieża Franciszka, który objął ten urząd w marcu 2013 roku. Przyglądając się jego pedagogii, wynikającej z treści nauczania i podejmowanych działań, spróbujemy nakreślić najpierw negatywne tło epoki, która posiada różne oblicza „kultury wykluczenia” (1). W dalszym ciągu zastanowimy się nad reakcją biskupa Rzymu, który proponuje „kulturę spotkania” w miejsce „kultury wykluczenia” (2). W związku z tym ucieka się do pedagogii inkluzji (3). To w rezultacie może dać oczekiwany Kościół bez barier (4).