6533b824fe1ef96bd1280d49

RESEARCH PRODUCT

Biesiada w Soplicowie jako część boskiego ładu istnienia

subject

description

Bohaterowie Pana Tadeusza bardzo często jedzą na ogromnym stole. Przygotowanie święta, robienie wyszukanych potraw i ich konsumpcja towarzyszą każdemu ważnemu wydarzeniu życiowemu w Soplicowie, a sam proces jedzenia staje się istotnym wydarzeniem. Uczta staropolska otwiera i zamyka fabułę poematu. Epicki poemat Mickiewicza – kompendium szlacheckiego zwyczaju – nie może pominąć nawyków związanych z jedzeniem. Postacie utworu jedzą dobrze, dużo i szybko, a także piją sporo wódki, ponczu oraz win Tokaj i Malaga. Istnieje tu wiele opowieści o kulinarnych upodobaniach bohaterów, których najbardziej znaczącym przykładem pozostaje „uczta zajazdowa” opisana w Księdze IX (w. 250-253), w której rosyjski major Płut wraz z Rykowem konsumują dwadzieścia trzy kotlety mięsne i wypijają połowę ogromnej wazy ponczowej w ciągu pół godziny. Warto zadać pytanie, czy wspomniane sceny poematu są tylko przedstawieniem piękna staropolskiego obyczaju, a może – jak twierdzi oburzony Słowacki – apoteozą „wieprzowatości życia” – tylko lenistwem i pijaństwem? Jeśli sceny te są również obrazem nieobyczajności, to dlaczego Mickiewicz użył ich w epickim poemacie tworzącym świat „święty i czysty jak pierwsze kochanie”, świat pełen archetypowych obrazów połączonych z mitycznym czasem szczęścia utraconym na zawsze? Niniejszy artykuł ukazuje wiele scen związanych z biesiadowaniem w Panu Tadeuszu, próbując zarazem odpowiedzieć na powyższe pytania.